Winter in aantocht en het soort liefde dat je soms even laat twijfelen, maar nooit lang.

De winter is officieel nog weken weg (21 december of zo) maar probeer dat maar eens serieus te nemen terwijl het al voelt alsof je in een halfdonker sprookje bent beland waar de kou gratis meegeleverd wordt.
De lucht is nat, de wind heeft er duidelijk zin in, en de duisternis valt sneller dan jouw motivatie om nog een keer naar buiten te gaan.
Lente? Die ligt ergens in coma onder een dekbed.

En midden in dat voorwinterse gedoe staat daar jouw puppy.
Dat kleine harige ding dat door modder, kou en vallende bladeren dartelt alsof hij denkt dat het seizoen speciaal voor hem begint. Je ziet ’m. En je smelt.
Niet door de kachel. Door hem.

Maar goed, achter die charmante voorzijde zit altijd wat chaos verscholen.
De peuterfase van je pup.
Dat zachte hoopje liefde dat verandert in een schattige storm op vier poten en nul interesse heeft in jouw regels, grenzen of mentale stabiliteit.

Je staat buiten, in een soort natte schemerwereld waar de regen van opzij komt en de kou ervan overtuigd is dat lijden karakter geeft. Jij probeert hem te laten plassen; hij probeert het concept “buitenzijn” volledig opnieuw uit te vinden.
Eerst wil hij naar binnen.
Dan toch weer niet.
Dan bladeren eten.
Dan plassen, maar pas wanneer jij het allang hebt opgegeven.

Toch, wanneer jullie uiteindelijk binnenkomen jij halfbevroren, hij trots alsof hij een expeditie heeft geleid kruipt hij tegen je aan.
Dat kleine, warme iets dat je hart kaapt… zegt zonder woorden:
Goed gedaan mens. Missie geslaagd. Tot over twintig minuten.

En dan voel je het weer.
Het soort liefde dat je soms even laat twijfelen aan je verstand, aan je geduld, aan die romantische ideeën van “puppy’s zijn schattig”.
Maar nooit lang.
Want één blik van dat koppie en alles in je smelt harder dan sneeuw op een houtkachel.

En eerlijk?
Ik waardeer het.
Ik waardeer de seizoenen, zelfs dit voorwinterse gedonder.
De kou maakt de warmte binnen mooier.
Het donker maakt de momenten langer.
En dat voorwinterse gedoe dat we eigenlijk gewoon herfst noemen, verandert elk moment met je hond in een klein wonder.

Tot morgenochtend dan.
Wanneer hij om 06:00 overtuigd is dat het echte leven buiten begint en dat de wereld opnieuw ontdekt moet worden, met jou die onvrijwillig achter hem aan loopt omdat zeggen dat je geen zin hebt toch nooit werkt.

Maar ach dat koppie, hè. En dan ben je weer verloren.